عدم

هجوم تاریکی بر زندگی ات آغاز می شود درست همان لحظه ای که آخرین روزنه ی نور هم بسته می شود و تو بی پناه می شوی.. آن وقت  

تو می مانی و "مرگ" 

تو می مانی و "عدم" 

تو می مانی و "پوچی" 

تو می مانی و "عذاب" 

تو می مانی و "هجوم تاریکی" 

در اوج بی پناهی صدایی رسا تو را فرا می گیرد. تو را فرا می خواند 

به تاریکی 

به عدم  

به نابودی 

به نیستی و فنا 

ناگزیر از ترس بی پناهی به ذلت و تباهی تن می دهی 

مغلوب می شوی و خود را در آغوش تاریکی می کشی و در اوج لذت بار "عدم" بر می داری 

در دل خود عدم را داری وقتی راه می روی 

در دل خود عدم را داری وقتی نگاه می کنی 

در دل خود عدم را داری وقتی سخن می گویی 

و سرانجام "عدم" زاییده می شود و تو از تاریکی صاحب فرزند می شوی.. 

به خود می آیی و گریه ات می گیرد.. 

پ ن: از لابه لای نوشته های قدیمی