در بند آزادی

دخترک گاه به غار تنهایی خویش پناه میبرد. سنگی بیجان را به دست میگیرد و آن را آنقدر میتراشد تا در خور ستایش شود. از روح خود در او میدمد. سپس او را به هم صحبتی خویش میگمارد. این سنگ اینک همه جان، آنقدر نیک سخن میگوید که دخترک را به سجده وامیدارد. اینک آن دخترک آزاد در بندی گرفتار آمده است. آن جان جانان مینوازد و دخترک میخواند: من از آن روز که در بند توام آزادم...

 

باد ما را با خود خواهد برد...